Aðeins að fara fram úr mér...

Nú er ekki skóli fyrr en eftir 12 daga og ég ætlaði mér að rumpa af einni ritgerð á þeim tíma en er algerlega að mygla hérna heima. Vakna - sturta - borða - lesa - sofa - borða - lesa - horfa á sjónvarp - lesa - sofa. Svona er dagurinn minn, gerist nokkuð villt stundum og raða þessum athöfnum öðruvísi niður.... á góðum degi. Get ekki einu sinni farið í góða göngutúra lengur því ég er orðin svo mikill óléttuaumingi. Ætlaði áðan, full eldmóð, að labba út á Eiðistorg og fara á bókasafnið en þegar ég var komin að Való var mín búin á því. Hugsaði með mér hvort ég ætti að snúa við og ná í bílinn en ákvað að harka að mér og ljúka ætlunarverkinu. Viti menn, ég komin að sundlauginni (hálftíma seinna eða svo) og sé ég ekki gullna bílinn renna að sjoppunni. Mamma sæta að kaupa sér víkingalottó með Tómasi og ég ekki lengi að vippa mér að þeim og sníkja far. Muggur fékk meira að segja að fara upp í hinn gullna bíl!

Sverrir fór svo í vinnuna og ég ætlaði mér að lesa af mér hausinn en sofnaði þess í stað. Er algerlega andlaus fyrir þessa ritgerð sem ég ætlaði mér að klára. Það á ennþá eftir að redda barnafötum, -rúmi, öllu sem forliðurinn barn kemur fyrir í - meira að segja barninu sjálfu. Jæja, þá ákvað ég að baka köku því það er aðalskemmtiefni mitt þessa dagana - reyndi að lesa svo eftir það en allt kom fyrir ekki. Tilhlökkunarefni kvöldsins er fyrirsæturaunveruleikasjónvarpsþáttur sem gefur manni ekki neina inspirasjón fyrir ritgerðir en ég ætla að láta mig hafa það að horfa á þáttinn og steikja það litla sem eftir er af heilanum.

xx Rúna súmó